ΔΙΕΘΝΕΙΣ ΚΑΝΟΝΙΣΜΟΙ ΑΝΑΘΡΕΣΗΣ FCI

*Πληροφορίες μπορούν να βρεθούν στο επίσημο ιστότοπο της FCI.

1. Εισαγωγή
Ο στόχος στην αναπαραγωγή σκύλων είναι να παραχθούν λειτουργικά υγιείς σκύλοι με κατασκευή και νοοτροπία χαρακτηριστική της φυλής, σκύλοι που μπορούν να ζήσουν μια μακρά και ευτυχισμένη ζωή προς όφελος και ευχαρίστηση του ιδιοκτήτη, της κοινωνίας και του ίδιου του σκύλου. Η αναπαραγωγή πρέπει να γίνεται με τρόπο που να προάγει την υγεία και την ευημερία των απογόνων, καθώς και την ευημερία της σκύλας. Η γνώση, η ειλικρίνεια και η συνεργασία, τόσο σε εθνικό όσο και σε διεθνές επίπεδο, είναι βασικές για την υγιεινή αναπαραγωγή σκύλων. Οι εκτροφεις πρέπει να ενθαρρύνονται να τονίζουν τη σημασία του συνδυασμού των σκύλων καθώς και την επιλογή του σκύλου που θα χρησιμοποιηθεί για την αναπαραγωγή. Τα μέλη της FCI και οι συμβαλλόμενοι εταίροι πρέπει να πραγματοποιούν προγράμματα εκπαίδευσης για τους εκτροφεις, προτιμότερα ετησίως. Η εκπαίδευση των εκτροφεων είναι συνιστώμενη αντί για αυστηρούς κανονισμούς αναπαραγωγής και απαιτήσεις σε προγράμματα εκτροφής, τα οποία μπορεί εύκολα να οδηγήσουν σε μειωμένη γενετική ποικιλία στη φυλή, καθώς και στον αποκλεισμό εξαιρετικών αντιπροσώπων της φυλής και στη μείωση της συνεργασίας με συνειδητούς εκτροφεις. Οι εκτροφεις και οι σύλλογοι της φυλής πρέπει να ενθαρρύνονται να συνεργάζονται με επιστήμονες σε θέματα γενετικής υγείας, προκειμένου να αποτρέψουν τον συνδυασμό σκύλων από γραμμές που θα οδηγήσει σε ασθενή απόγονο. Οποιοσδήποτε σκύλος χρησιμοποιείται για την αναπαραγωγή ή ελέγχεται για κληρονομούμενες νόσους, πρέπει να έχει ταυτοποίηση (μικροτσίπ ή τατουάζ). Οι εκτροφεις πρέπει να τηρούν το πρότυπο της φυλής ως καθοδηγητικό για τα χαρακτηριστικά της φυλής. Οποιαδήποτε υπερβολή πρέπει να αποφεύγεται.

​   2. Μόνο λειτουργικά και κλινικά υγιείς σκύλοι, με τυπική κατασκευή για τη φυλή, πρέπει να χρησιμοποιούνται για την αναπαραγωγή· δηλαδή να χρησιμοποιούνται μόνο σκύλοι που δεν υποφέρουν από σοβαρές ασθένειες ή λειτουργικές αναπηρίες.
   2.1 Αν στενος συγγενείς ενός σκύλου που υποφέρει από κληρονομούμενη νόσο ή λειτουργική αναπηρία χρησιμοποιηθει για την αναπαραγωγή, πρέπει να ζευγαρωθούν μόνο με σκύλους από γενετικές γραμμές με χαμηλή ή καθόλου εμφάνιση της ίδιας νόσου ή αναπηρίας. Αν υπάρχει διαθέσιμο τεστ DNA για τη νόσο/λειτουργική αναπηρία, το αναπαραγωγικό υλικό πρέπει να ελεγχθεί προκειμένου να αποφευχθεί ο συνδυασμός δύο καριούτες (βλ. σημείο 5).
   2.2 Οι συνδυασμοί ζευγαρώματος που από τις διαθέσιμες πληροφορίες αυξάνουν τον κίνδυνο σοβαρών ασθενειών ή λειτουργικών αναπηριών ή περιορισμών στα απογόνια, πρέπει να αποφεύγονται.
   2.3 Πρέπει να χρησιμοποιούνται μόνο σκύλοι που διαθέτουν σταθερό ψυχικό χαρακτήρα, τυπικό για τη φυλή. Αυτό σημαίνει να χρησιμοποιούνται μόνο σκύλοι που δεν εμφανίζουν σημάδια διαταραχής της συμπεριφοράς σε μορφή υπερβολικών αντιδράσεων φόβου ή επιθετικής συμπεριφοράς σε μη προκαλούμενες καταστάσεις ή καταστάσεις που μπορούν να θεωρηθούν ως καθημερινές για τον σκύλο.
​   3. Για τη διατήρηση, ή ακόμα καλύτερα την επέκταση, της γενετικής ποικιλίας της φυλής, πρέπει να αποφεύγονται οι πολύ εντονες ομοίωσεις και οι βαριές συγγένειες. Η ζευγάρωση μεταξύ αδελφών, μητέρας με γιο ή πατέρα με κόρη δεν πρέπει ποτέ να γίνεται. Ως γενική σύσταση, κανένας σκύλος δεν πρέπει να έχει περισσότερα από το αντίστοιχο του 5% του αριθμού των καταγεγραμμένων κουταβιών στον πληθυσμό της φυλής κατά τη διάρκεια πενταετούς περιόδου. Ο μέγεθος του πληθυσμού της φυλής πρέπει να εξεταστεί όχι μόνο σε εθνικό αλλά και σε διεθνές επίπεδο, ιδιαίτερα σε φυλές με λίγα άτομα.
   4. Τα αποτελέσματα των ελέγχων (θετικά ή αρνητικά) για τη φαινοτυπική εμφάνιση πολυγενετικών νοσημάτων πρέπει να είναι διαθέσιμα σε ανοιχτούς καταλόγους. Τα αποτελέσματα πρέπει να χρησιμοποιούνται για να βοηθήσουν στην επιλογή και τον συνδυασμό των σκύλων για την αναπαραγωγή.
   4.1 Οι αξίες αναπαραγωγής που βασίζονται στα αποτελέσματα των ελέγχων πρέπει, όπου είναι δυνατόν, να υπολογίζονται με υπολογιστή για να διευκολύνουν την επιλογή του αναπαραγωγικού υλικού όχι μόνο με βάση τη φαινοτυπική εμφάνιση αλλά και το γενότυπο που υποδηλώνεται. Ως γενικός κανόνας, η εκτιμώμενη αξία αναπαραγωγής για έναν συνδυασμό πρέπει να είναι καλύτερη από το μέσο όρο της φυλής.
   4.2 Οι ελέγχοι θα πρέπει να συστήνονται μόνο για ασθένειες και φυλές όπου η νόσος έχει σημαντική επίδραση στη λειτουργική υγεία των σκύλων.
   5. Τα αποτελέσματα από τις εξετάσεις DNA για κληρονομικές νόσους πρέπει να χρησιμοποιούνται για να αποφεύγεται η αναπαραγωγή ασθενών σκύλων, χωρίς απαραίτητα να εκριζώνεται η νόσος. Σκύλοι που έχουν αποδειχθεί ότι είναι καριέρας (υτεροζυγώτες) για μια ρυθμιστική κληρονομική νόσο πρέπει να αναπαράγονται μόνο με σκύλο που έχει αποδείξει ότι δεν φέρει το ίδιο γονίδιο για την ίδια νόσο.
​   6. Κάθε σκύλος πρέπει να είναι σε θέση να ζευγαρώσει φυσικά. Η τεχνητή γονιμοποίηση δεν πρέπει να χρησιμοποιείται για να ξεπεραστούν φυσικές αδυναμίες του σκύλου. Μια θηλυκή σκύλα πρέπει να αποκλείεται από την περαιτέρω αναπαραγωγή εάν δεν είναι σε θέση να κάνει φυσικά τον τοκετό, λόγω ανατομίας ή κληρονομημένης αδριμιάς, ή αν δεν είναι σε θέση να φροντίσει τα νεογνά κουτάβια, λόγω ψυχολογίας ή κληρονομημένης αγαλακτίας (έλλειψη παραγωγής γάλακτος).

1. 1. Τα προβλήματα υγείας που δεν μπορούν να διαγνωστούν μέσω εξετάσεων DNA ή προγραμμάτων ελέγχου πρέπει να έχουν ίση επίδραση στα προγράμματα εκτροφής της συγκεκριμένης φυλής.
   2. Γενικός κανόνας, το πρόγραμμα εκτροφής δεν πρέπει να αποκλείει περισσότερο από το 50% της φυλής. Οι γονείς πρέπει να επιλέγονται από το καλύτερο μισό του πληθυσμού της φυλής.
   3. Η ανατροφή των κουταβιών, με σωστή διατροφή, έκθεση στο περιβάλλον, διέγερση από τη μητέρα τους, τον εκτροφέα και άλλους για την ανάπτυξη του κοινωνικού αίσθηματος και της ανταπόκρισης, πρέπει να αποτελεί βασικό στοιχείο κάθε εκτροφής.

Για περισσότερες λεπτομέρειες σχετικά με την υγιεινή εκτροφή σκύλων, βρίσκονται στους Διεθνείς Κανόνες Εκτροφής της FCI και στις Αρχές Εκτροφής της FCI (Άρθρο 12 - Κώδικας Ηθικής Εκτροφής). Αυτές οι στρατηγικές εγκρίθηκαν από την Επιτροπή Εκτροφής της FCI στη Νάπολη, στις 23 Μαΐου 2009. Το έγγραφο εγκρίθηκε από την Γενική Επιτροπή της FCI στη Μαδρίτη, τον Φεβρουάριο του 2010.

FCI INTERNATIONAL BREEDING REGULATIONS

*Information can be found on the official FCI website

1. Introduction
The goal in dog breeding is functionally healthy dogs with a construction and mentality typical to the breed, dogs that can live a long and happy life for the benefit and pleasure of the owner and the society as well as the dog itself. Breeding should be carried out in such a manner that it promotes the health and well-being of the progeny, as well as the welfare of the bitch. Knowledge, honesty and cooperation, both on national and international level, is basic in healthy dog breeding. Breeders should be encouraged to emphasize the importance of the combination of dogs as well as selection of the individual dog to be used for breeding. The FCI members and contract partners should conduct education programmes for breeders, preferably on an annual basis. Education of breeders is to be recommended rather than strict breeding regulations and stringent demands in breeding programmes, which can easily result in reduced genetic diversity in the breed as well as exclusion of excellent breed representatives and reduced cooperation with conscientious breeders. Breeders and breed clubs should be encouraged to cooperate with scientists in genetic health issues, to prevent combination of dogs from lines that will result in unhealthy offspring. Any dog used for breeding or screened for inherited diseases, must have identification (chip or tattoo). The breeders should keep the breed standard as the guideline for the breed specific features; any exaggerations should be avoided.

   2. Only functionally and clinically healthy dogs, with breed typical conformation, should be used for breeding; i.e. to only use dogs that do not suffer from any serious disease or functional disabilities.
   2.1 If close relatives of a dog suffering from an inherited disease or functional disability are used for breeding, they should only be mated to dogs from bloodlines with low or no occurrence of the same disease or disabilities. If a DNA-test for the disease/functional disability is available, the breeding stock should be tested in order to avoid mating of two carriers (see point 5).
   2.2 Mating combinations which from available information increase the risk of serious diseases or functional disabilities or impairment in the progeny, should be avoided.
​   2.3 Only dogs having a sound temperament, typical for the breed, should be used for breeding. That is to only use dogs that do not show signs of behavioural disturbance in the form of excessive fear reactions or aggressive behavior in unprovoked situations or situations that can be considered as everyday situations for the dog.
​   3. To preserve, or preferably extend, the genetic diversity of the breed, matador breeding and heavy inbreeding should be avoided. Mating between siblings, mother to son or father to daughter should never be performed. As a general recommendation no dog should have more offspring than equivalent to 5% of the number of puppies registered in the breed population during a five-year period. The size of the breed population should be looked upon not only on national but also on international level, especially in breeds with few individuals.
   4. Screening results (positive or negative) for phenotypic appearance of polygenetic diseases should be available in open registries. The results should be used to aid the selection and combination of breeding dogs.
   4.1 Breeding values based on screening results should when possible be computerised to facilitate selection of the breeding stock not only on the phenotypic appearance but also by indicated genotype. As a general rule the estimated breeding value for a combination should be better than the average for the breed.
   4.2 Screening should only be recommended for diseases and breeds where the disease has major impact on the dogs’ functional health.
   5. Results from DNA tests for inherited diseases should be used to avoid breeding diseased dogs, not necessarily to eradicate the disease. Dogs shown to be carriers (heterozygote) for a recessive inherited disease should only be bred to a dog that is proven not to carry the allele for the same disease.
   6. Any dog should be able to mate naturally. Artificial insemination should not be used to overcome physical inabilities of the dog. A bitch should be excluded from further breeding if she is unable to give natural birth, due to anatomy or inherited inertia, or if she is unable to take care of the newborn puppies, due to mentality or inherited to agalactia (no milk production).
   7. Health issues that cannot be diagnosed by DNA-tests or screening programmes should have equal impact in the breed specific breeding programmes.
   8. As a general rule, a breeding programme should not exclude more than 50% of the breed; the breeding stock should be selected from the best half of the breed population.
   9. The raising of puppies, with correct feeding, environmental exposure, stimulation by their mother, breeder and others to develop social sense and response, must be basic in every breeding.

​More specific details about healthy dog breeding are given in FCI International Breeding Rules and FCI Standing Orders (Article 12 - Code of Breeding Ethics). These strategies were approved by the FCI Breeding Commission in Naples, May 23rd 2009. The document was approved by the FCI General Committee in Madrid, February 2010